Als kind zat ik op Atletiek.
Ik eindigde steenvast een rondje nà de één na laatste deelnemer op de 1000m hardlopen. Dat was dus op 2,5 rondje van 400 meter. Ik was een jaar of 10, denk ik.
“Aanhaken!” riep de trainer. Ik snapte er niks van. Ik riep “Hoe dan?”
Maar ik ging wèl juichend over de finish. En ik kreeg een daverend applaus. Iedereen had vol verwondering mij de laatste ronde zien lopen. Alleen.
“Ze loopt wel mooi, maar nou nog vooruit”
“Wat is ze dapper”
“Ze blijft er wel bij lachen”
Voor het applaus maakte het kennelijk niet uit op welke plek je finished. Wel dat je (uiteindelijk) over de finish komt.
Op jouw manier.
Ik geloof niet dat de trainer dit onder ‘aanhaken’ verstond. Hij bedoelde vast dat ik het tempo van de andere aan moest blijven houden. En dat lukt dus niet.
Ik had ook kunnen afhaken. En dat deed ik niet.
Zo werkt het vaak ook bij ADHD / ADD. We beginnen aan iets, of willen aan iets beginnen. De motivatie is er, soms heel even. En dan komt er zo een moment waarop je helemaal afhaakt. En je snapt ook wel dat je aangehaakt zou moeten blijven, om mee te kunnen komen in de stroom. Maar dat lukt dus niet.
Motivatie bij ADHD en ADD is vaak net als een hardloopwedstrijd. Aanhaken, afhaken en de finish halen in jouw eigen tempo.
Hoe fijn zou het zijn als je zelf meer invloed op dit proces?
Zodat jij gewoon lekker in jouw tempo de finish haalt.
Met applaus.
Laat hier je gegevens achter, dan bel ik je om even kennis te maken.
